Nieuwsbrief 3
Door: Peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
28 Februari 2007 | Kroatië, Trogir
Lieve vrienden,
De laatste tijd is er erg veel gebeurd. Ik ben nu op de LOGOS 2.
Op 9 januari ben ik vertrokken naar Mosbach in Duitsland, waar de 10-daagse GO conferentie plaats vond voor al de nieuwe OM-ers, vanuit de gehele wereld. Iedere dag was gevuld met een hele hoop informatie, muziek en workshops. Beginnend om 08.00 met worship, en meestal eindigend om 21.30, waren het volle dagen. Maar ik heb een hoop geleerd. Het ene moment sta je met een Japanner te kletsen en wat later met een Zwitser. En het meest fascinerende vond ik al die jongeren.
Na de conferentie zijn wij met een groep van 26 met een bus vertrokken naar Trogir. Om ons voor te bereiden op het werken en varen op de LOGOS 2. Dit heet de pre-ship training (PST). Omdat de LOGOS 2 op dat moment nog in Libië was, hebben we eerst nog een week gewerkt op de LOGOS HOPE. Geweldige ervaring om al mijn oude vrienden, die ik minstens 2 weken niet gezien had, weer te zien. Ik begin nu al te ervaren dat je deel bent van de wereldwijde OM-familie.
We hebben een geweldige tijd gehad met onze PST groep. Gelukkig bestond de groep niet alleen uit jongeren. Er zijn er ook enige 30+ers bij. Helaas ging niet alles goed. De 1e dag vezwikte een jongen zijn enkel met basketballen. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat het gebroken was, en ging hij in het gips. Na een week ging hij terug voor controle en adviseerden ze onze dokter om hem ergens anders te behandelen, en is hij helaas weer terug gegaan naar Duitsland. Teleurstellend voor hem natuurlijk, maar wel het beste voor zijn genezing.
Een onderdeel van de PST is de veiligheids training. Deze had ik al in Nederland gevolgd, maar ik heb toch weer zo veel als mogelijk meegedaan. Lachen natuurlijk met al die mensen die in het koude zeewater proberen in een reddingsvlot te klauteren. Dit gold alleen voor de echte bikkels. De ouderen hadden het ’s morgens in een verwarmd zwembad gedaan.
Tijdens de PST wordt er heel veel tijd besteed aan drama, zang en dans. Dit zijn namelijk uitstekende middelen om mensen maar vooral kinderen iets te vertellen als je hun taal niet spreekt. Het nadeel van de laatste weken is dat als gevolg van het goede eten en het minder bewegen ik een beetje uit mijn kleding begin te groeien.
En nu zit ik alweer ruim een week op de LOGOS 2. Ik ben al helemaal gewend aan het leven op een schip met ruim 200 man. Alhoewel ik af en toe nog verkeerd loop.
Ik heb gelukkig een eigen hut op het bovendek, met jawel een raam. Sommigen moeten een hut delen met 4 man. Maar die jongeren vinden dat geweldig. In de jongens afdeling is het iedere avond feest. Volgens mij heeft iedereen een erwten pistool, want je kan daar niet veilig douchen. Soms vliegen de erwten om je oren. Was ik maar 30 jaar jonger, dan wist ik het wel.
De 1e nacht dat wij als nieuwelingen aan boord waren hebben ze de nieuwe dek en machinekamer jongeren ’s nachts uit hun bed ontvoerd. Een blinddoek omgedaan, en zo via allerlei omwegen naar het voordek geleid. Daar werden ze voorzien van een overall, en een harnas waarna ze met een kraan een eindje omhoog werden gehezen. Ze werden overgoten met een goedje bestaand uit meel en olijfolie.
Toen ze de blinddoek afgedaan hadden werden ze afgespoten met de brandslang, hetgeen natuurlijk ontaarde in een waterballet. Omdat iemand had gezegd dat ik waarschijnlijk te oud was hiervoor, hebben ze mij niet gewekt. Dus ik heb de pret gemist. Maar voortaan zullen ze me ook wekken. Ik doe nu wel mijn deur op slot.
Onze tijd in Kroatie zit er bijna op. Binnenkort vertrekken we voor een maand naar Malta. We hebben een redelijk aantal bezoekers gehad, maar vooral goede gesprekken.
Op het schip heb ik een nieuw e-mail adres
peter.huizinga@mvlogos2.org
De hartelijke groeten
Peter Huizinga
De laatste tijd is er erg veel gebeurd. Ik ben nu op de LOGOS 2.
Op 9 januari ben ik vertrokken naar Mosbach in Duitsland, waar de 10-daagse GO conferentie plaats vond voor al de nieuwe OM-ers, vanuit de gehele wereld. Iedere dag was gevuld met een hele hoop informatie, muziek en workshops. Beginnend om 08.00 met worship, en meestal eindigend om 21.30, waren het volle dagen. Maar ik heb een hoop geleerd. Het ene moment sta je met een Japanner te kletsen en wat later met een Zwitser. En het meest fascinerende vond ik al die jongeren.
Na de conferentie zijn wij met een groep van 26 met een bus vertrokken naar Trogir. Om ons voor te bereiden op het werken en varen op de LOGOS 2. Dit heet de pre-ship training (PST). Omdat de LOGOS 2 op dat moment nog in Libië was, hebben we eerst nog een week gewerkt op de LOGOS HOPE. Geweldige ervaring om al mijn oude vrienden, die ik minstens 2 weken niet gezien had, weer te zien. Ik begin nu al te ervaren dat je deel bent van de wereldwijde OM-familie.
We hebben een geweldige tijd gehad met onze PST groep. Gelukkig bestond de groep niet alleen uit jongeren. Er zijn er ook enige 30+ers bij. Helaas ging niet alles goed. De 1e dag vezwikte een jongen zijn enkel met basketballen. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat het gebroken was, en ging hij in het gips. Na een week ging hij terug voor controle en adviseerden ze onze dokter om hem ergens anders te behandelen, en is hij helaas weer terug gegaan naar Duitsland. Teleurstellend voor hem natuurlijk, maar wel het beste voor zijn genezing.
Een onderdeel van de PST is de veiligheids training. Deze had ik al in Nederland gevolgd, maar ik heb toch weer zo veel als mogelijk meegedaan. Lachen natuurlijk met al die mensen die in het koude zeewater proberen in een reddingsvlot te klauteren. Dit gold alleen voor de echte bikkels. De ouderen hadden het ’s morgens in een verwarmd zwembad gedaan.
Tijdens de PST wordt er heel veel tijd besteed aan drama, zang en dans. Dit zijn namelijk uitstekende middelen om mensen maar vooral kinderen iets te vertellen als je hun taal niet spreekt. Het nadeel van de laatste weken is dat als gevolg van het goede eten en het minder bewegen ik een beetje uit mijn kleding begin te groeien.
En nu zit ik alweer ruim een week op de LOGOS 2. Ik ben al helemaal gewend aan het leven op een schip met ruim 200 man. Alhoewel ik af en toe nog verkeerd loop.
Ik heb gelukkig een eigen hut op het bovendek, met jawel een raam. Sommigen moeten een hut delen met 4 man. Maar die jongeren vinden dat geweldig. In de jongens afdeling is het iedere avond feest. Volgens mij heeft iedereen een erwten pistool, want je kan daar niet veilig douchen. Soms vliegen de erwten om je oren. Was ik maar 30 jaar jonger, dan wist ik het wel.
De 1e nacht dat wij als nieuwelingen aan boord waren hebben ze de nieuwe dek en machinekamer jongeren ’s nachts uit hun bed ontvoerd. Een blinddoek omgedaan, en zo via allerlei omwegen naar het voordek geleid. Daar werden ze voorzien van een overall, en een harnas waarna ze met een kraan een eindje omhoog werden gehezen. Ze werden overgoten met een goedje bestaand uit meel en olijfolie.
Toen ze de blinddoek afgedaan hadden werden ze afgespoten met de brandslang, hetgeen natuurlijk ontaarde in een waterballet. Omdat iemand had gezegd dat ik waarschijnlijk te oud was hiervoor, hebben ze mij niet gewekt. Dus ik heb de pret gemist. Maar voortaan zullen ze me ook wekken. Ik doe nu wel mijn deur op slot.
Onze tijd in Kroatie zit er bijna op. Binnenkort vertrekken we voor een maand naar Malta. We hebben een redelijk aantal bezoekers gehad, maar vooral goede gesprekken.
Op het schip heb ik een nieuw e-mail adres
peter.huizinga@mvlogos2.org
De hartelijke groeten
Peter Huizinga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
