Eindelijk weer eens een Nieuwsbrief

Lieve vrienden,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, maar hieronder een korte samenvatting van de afgelopen drie maanden:

Far Oer eilanden:
De reis was weer eens zonder golven. En dat in de noordelijke Atlantic. Bij binnenkomst stonden er minstens 500 man op de kade in klederdracht, met vlaggen en een bandje. Fantastisch hoe de mensen hier mee leven. Er is hier een erg grote christelijke gemeenschap. 85% is christen. Het thema van ons bezoek was zegenen en gezegend worden. Je wordt er warm van als je door het stadje (5000 inwoners) loopt. In iedere winkel of gelegenheid hangt er een poster van de Logos 2. En de gemeenschap had van alles georganiseerd. Wandelingen, bustochten, vistochten, zwemmen, meevaren met een zeilboot. We hebben allemaal genoten van de inwoners van de Far Oer Eilanden. Ik heb nog een echtpaar bezocht die ik destijds, toen ik in Kroatië was, meegenomen heb bij een bezoek aan mijn broer in Macedonië.

IJsland:
Ja, en wat moet je van IJsland zeggen. Eigenlijk is het niet te beschrijven. God moet in een wel erg creatieve bui geweest zijn toen hij dit land schiep. Zodra je de hoofdstad verlaat begint het al. Een voor ons erg vreemd landschap. Grijs tot zwart gekleurd. Dit komt door as van de vulkanen en soms van die gigantische rotsblokken erin. Die zijn bij een uitbarsting omhoog geschoten en vallen dus altijd weer ergens op de grond. Dan weer groen, bruin. In Ijsland hebben we een tocht gemaakt. Met een huurauto naar de bekende toeristische plekken geweest. Fantastisch mooie natuur! Geisers, meren en bergen. Iedere bocht heeft wel iets nieuws. Wat is onze invloed eigenlijk in een land? Ik kan dit alleen verwoorden met hetgeen een voorganger zei toen we in IJsland afscheid namen:
“Jaren hebben we gebeden om hulp. Om ons te bemoedigen, om IJsland weer in contact met God te brengen. En wat doet God, Hij zendt niet 1, 2 of 10 mensen! Neen, een schip met 200 jongeren die de straat op gaan”.
Overal kwam men ons op straat en op diverse festivals tegen. Zonder schroom werden de mensen benaderd. Dronkaards en daklozen kwamen op het schip. Vaak kwamen ze terug en sommigen bezoeken nu de plaatselijke kerken. Iedere dag stond er wel een stuk over ons in een krant. De kerken merkten al een groei. Een idee dat wij wel eens gebruiken is het ruil systeem. Wij bieden de mensen een bijbel aan voor iets wat ze dan met ons willen ruilen. De gekste dingen maak je mee. Een van onze mensen benaderde een jongen die net van een vissers boot kwam. Die had helaas niks op zak, maar kwam even later terug met een plastic bak vol verse vis die hij ruilde voor een bijbel. Dat zagen diverse andere vissers en die kwamen vragen wat en wie wij waren. Toen wij uitlegden dat wij allemaal als vrijwilligers werkten, kregen we vanaf toen elke dag zoveel verse vis dat een deel in de vriezer moest!

Het einde van een periode:
De LOGOS 2 (L2) is na 19 jaar dienst voor God, voorlopig gestopt met het werk. Bij aankomst in Kiel is het nu wachten op de LOGOS HOPE (LH). Op dit moment weet nog niemand wat er met de L2 gaat gebeuren.
Boeken gaan we in ieder geval niet meer verkopen op de L2 hier in Kiel. Er is intussen wel een nieuwe groep mensen op het schip gekomen. In september en februari zijn er namelijk de grote wisselingen van de groepen. Maar nieuwe mensen betekent ook dat er velen weg zijn gegaan. In de machinekamer zijn er de laatste weken 7 mensen weggegaan en hebben we er 9 bijgekregen.

LOGOS HOPE
Het grote wachten voor de komende tijd is wanneer de LH vertrekt uit Kroatië. Het schip is intussen wel officieel overgedragen door de werf aan OM, maar dat betekent nog niet dat er kan worden gevaren. Eerst moeten al de certificaten voor een passagiersschip worden afgegeven door de instanties. En dat betekent een hoop (vooral papier) werk. Er is intussen wel een grote groep mensen vanaf de L2 naar de LH vertrokken, waaronder 5 van de machine kamer. Wat gaan ze daar doen? Poetsen, ontroesten, verven, opruimen, maar ook alles zee-vast opbergen. En natuurlijk ook vast aan het schip wennen. Nieuwe hutten, meer ruimte. Zodra de LH hier in Kiel is wilde men z.s.m. iedereen en alles overbrengen van de L2 naar de LH. OM wil namelijk de focus op de LH leggen, en daarom zou de L2 ergens anders gaan liggen. De wettelijke regels bepalen echter wat anders. We kunnen niet zomaar alles naar de LH overhevelen. Dan moet er BTW betaald gaan worden. Wij moeten zelfs met de L2 iedere keer binnen 30 dagen even naar buiten varen en weer retour. Zo’n 8 uur zijn we daar mee bezig. Het bespaart wel Euro 300.000,- aan BTW. Dit heeft alles te maken met de wettelijke status waarin de schepen (passagiersschip) zich nog bevinden.

Mijn toekomst
En ik? Ik ga niet naar Kroatië, want de L2 blijft zoals gezegd, geregistreerd als passagiers schip. Dat betekent een verplichte minimale bemanning. De laatste week van september was ik de enige engineer op de L2 (de anderen waren allemaal op break), hetgeen betekende dat ik het schip gedurende enige dagen niet kon verlaten. Er moet wettelijk altijd minimaal 1 engineer op het schip zijn. Kiel zal voor ons allemaal een aparte periode worden. We zijn namelijk gewend om kort in een haven te zijn, met een intensieve out-reach naar buiten toe met drama, muziek, straat evangelie, sporten, bezoeken aan gevangenissen, scholen en bejaarden, en natuurlijk onze boeken verkoop. De kerken in Kiel staan gelukkig te springen om ons op te vangen. Ze willen deze komende maanden benutten om samen met ons de stad te bereiken.

Wij hebben vaak niet in de gaten wat voor een effect ons schip heeft. Soms horen anderen dat jaren later pas als ze weer terugkeren in een haven. Een bekend verhaal is dat het schip na jaren terugkeerde naar een Caribisch eiland, en er een vrouw aan boord kwam. Ze bekende dat ze de voorgaande keer een bijbel vanaf het schip had gestolen. Ze had toen als madam een aantal prostituees voor zich werken. Ze werd zo geraakt door de bijbel dat ze bijbelstudies ging geven aan al haar meisjes. Binnen een jaar kwamen ze allemaal tot geloof en het bordeel is nu een opvang huis voor drugsverslaafde meisjes!

Half februari ga ik naar de DOULOS toe. Dit is het andere schip van OM. Waarschijnlijk stap ik in Papoea Nieuw Guinee op het schip.

Een ezel?
Een tijdje geleden heb ik het ziekenhuis bezocht voor het maken van foto’s. Ik heb wel bewezen dat ik geen ezel ben, want ik sloeg binnen korte tijd 3 maal met een hamer op dezelfde plek op mijn linker hand. Die werd wel een beetje erg dik, en de dokter wilde dus foto’s laten maken. Gelukkig geen breuk en de hand is weer geslonken.

Koffie - , koffie - tijd
misschien herinnert u zich deze deun die jaren door de huiskamers schalde. Wij hebben ook zoiets bedacht. Om 05.00 verzamelen we ons met een klein groepje. Om 05.15 hebben we ergens buiten een tafel met koffie klaarstaan en wensen de passeerde mensen een goede morgen en geven ze een glimlach
mee. En als ze willen en bakje koffie. In tussen bidden we voor de fietsers en wandelaars die naar hun werk gaan. De 1e dagen natuurlijk geen reactie, maar na een paar dagen beginnen de mensen terug te groeten en er blijven zelfs enkelen staan voor de koffie. Simpel en eenvoudig. Maar vooral voor mij is het niet makkelijk om op te staan om 04.45.

Ik ben dankbaar voor de steun die ik van jullie allen heb gehad de afgelopen maanden en wens jullie allemaal Gods zegen toe.

De hartelijke groeten
Peter Huizinga