Nieuwsbrief 5

Lieve vrienden,

We zijn klaar met ons rondje in zuidoost Europa. Morgen varen we richting Engeland waar we op 4 juni hopen aan te komen in Falmouth. Dat zal een hele verandering zijn wat temperatuur, cultuur en communicatie betreft. Vooral het laatste: iedereen verstaat je! Na ons vertrek uit Rijeka (Kroatië) hebben we ruim 2 weken in Albanië vertoefd. Tijdens de overvaart hebben we een LOG-OSCAR avond gehouden. Iedereen mocht een film inzenden van max. 3 minuten. Nou, er is heel wat talent op het schip te vinden. Er waren maar liefst 12 inzendingen. Sommigen twijfelen nu wel of onze dokter wel een echte dokter is, want ze won maar liefst 5 oscars. Het was een leuke avond. Iedereen was (zover als mogelijk) in gala, een echte jury, interviews, rode loper en een stel dat de avond aan elkaar praatte.
En dan Albanië. Ik had er geen hoge verwachtingen van. Alles wat ik wist kwam uit de media. Het land zou erg arm zijn, de mensen onvriendelijk, antiwesters en je moest oppassen voor de zakkenrollers. Natuurlijk lijdt het land nog steeds van de bijna 50-jarige overheersing van het communisme. Het was een van de ergste regimes. Op een gegeven moment waren bijna 700.000 van de 3.000.000 mensen op een of andere manier in het gevang of kamp. Maar er wordt hard gewerkt aan de wederopbouw. In de steden zie je al moderne gebouwen verijzen. Winkels met de laatste mode en ja, natuurlijk iedereen met zijn eigen GSM. Alleen is er nog geen McDonalds. De mensen zijn heel erg vriendelijk en open. Een gesprek beginnen is heel eenvoudig. Alleen spreken er maar erg weinig mensen Engels, ook de jongeren niet. Een van de leukste ervaringen vind ik, dat na 18.00 uur iedereen de straat op gaat. Er worden vaak hele centra afgezet voor het verkeer. En iedereen loopt erbij alsof er een bruiloft is: in net pak, de kids op hun paasbest. En dan paraderen. De mannen duiken vaak een café binnen om de koffiecultuur in ere te houden. En dan zie je moeders en dochters lopen. Of de tienermeiden in groepjes bijelkaar. Het liefst in de buurt van de tienerjongens, want het is ook een soort “meet-show” . Heel wat huwelijken zijn zo op straat ontstaan. Wel wat anders dan al die anonieme dating-sites op internet.

De laatste dagen zijn we met 9 man van machinekamer en dek op een E-team geweest. Dit is een praktisch werkteam, dat op diverse wijze hulp biedt. Wij zijn 5 dagen weggeweest. We werkten op 2 locaties. De ene was een kerk waar we een poort in een muur hebben gemaakt, inclusief een betonnen voetpad van ongeveer 15 meter. Dit was een heel ander gebied dan de stad. Zandwegen met de nodige gaten, of eigenlijk waren het gaten met een stuk verhard zand erom heen. En hier reden nog paard en wagen, of zelfs ezels met een wagen erachter. Op de andere locatie hebben we een betonnen dak op een huis gemaakt. Dit was in een zigeuner kamp. Daar was de situatie van de wegen nog slechter. Nu weten de meesten dat ik de laatste 25 jaren van mijn werkzame leven nu niet bepaald zwaar werk heb gedaan en graven en werken met beton waren niet bepaald mijn hobby’s. Om het voetpad te maken moesten we eerst de ondergrond egaliseren. Die bestond uit klei, rommel en stenen. Heel veel stenen. Minstens 10 per cm, en dan vaak tot 20cm diep afgraven. Dat was dus werken met pikhouwelen, breekijzers, hakkers en schoppen. En alles afvoeren met een kruiwagen die wij niet eens meer naar de sloop zouden brengen. De 1e dag hingen mijn handen ter hoogte van mijn knieën. De 2e dag cement maken met de hand, gewoon op straat en dan kruien en egaliseren. Die dag hingen mijn handen al bij mijn enkels. De 3e dag zouden we beton op het dak storten. Maar als extra verrassing vroegen ze of we op een schooltje iets wilden vertellen over ons werk. Dat moesten we nog even regelen. Gelukkig hadden we een doos met kinderlectuur bij ons. We hebben wat drama gespeeld en die zigeuner-kids lagen dubbel van het lachen. De burgermeester van de stad was er ook, met de plaatselijke tv. Zo konden wij ook nog eens getuigen van ons werk voor de tv. Eerst keken de mensen ons argwanend aan, maar tijdens het werk kwamen ze kijken. Gelukkig was er een betonmixer en een lift voor het omhoog brengen van het cement. Toen het dak af was, kwamen de mensen kijken en werden we getrakteerd op koude limonade en taart. De mensen reageerden nu heel anders. Zwaaien, en meelopen als ze konden. En maar praten. Ook al konden we elkaar niet verstaan. En ja, mijn handen hingen nu onder mijn voeten.


De hartelijke groeten
Peter Huizinga